είναι γνωστό πως τα τελευταία 4 χρόνια λειτουργίας του καφενείου αν υπάρχει κάτι σίγουρο είναι τα last calls αυστηρά στη 01:00 π.μ

Ωστόσο η διαρκής διαπραγμάτευση με τους θαμώνες του μαγαζιού για μια πιθανή εξαίρεση/παρέκκλιση από την ανάλγητη αυτή στάση των εργαζομένων πάντα θα έχει το ενδιαφέρον της μιας και μας αναγκάζει να επιχειρηματολογήσουμε -όχι να παρακαλέσουμε (πολλές φορές ανοίγοντας τα καλά σφραγισμένα αμπάρια φαντασίας και σαγήνης).
Ο παρ άλογος επισκέπτης του περασμένου Σαββάτου δεν ήταν οπαδός της διαλεκτικής και δεν έχει αμπάρια!
Και αφού ήρθε αργά (γύρω στη 01:25) και δεν μπορούσαμε να τον εξυπηρετήσουμε , αποφάσισε να δοκιμάσει λίγο από όλα τα τραπέζια!
Με τη λεπτότητα που χαρακτηρίζει τη κομψή του ομορφιά έγλειψε μέχρι και το τελευταίο πιάτο πριν το σπάσει. Φαίνεται πως τα παξιμάδια λαδιού είναι η αδυναμία του γι αυτό την επόμενη φορά, αν θέλουμε να του προσφέρουμε κάτι, ξέρουμε.
Μετά από μια ώρα απουσίας και αφού περιηγήθηκε στο νυκτερινό Ρέθυμνο, μας ξαναεπισκέφτηκε αργά λίγο πριν το κλείσιμο , την ώρα που όλοι είχατε φύγει. Λίγο το χλιμίντρισμα. λίγο ο καλπασμός του και μια φωνή από πίσω που φώναζε “είναι αφηνιασμένο, τρέξτε να σωθείτε!” μας βρήκε κάπου σκαρφαλωμένους , να κοιτάμε το Παράλογο από ψηλά.
Τελικά είναι τόσο παράλογο να σερβίρεις μέχρι τη 01:00 ;