Ενημέρωση για τα καινούργια βιβλία προς πώληση που κατέφτασαν στην βιβλιοθήκη του καφενείου..
—
ΕΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ, Ιστορία, εξέλιξη και πράξη, Τόμος Α’, Το κοινωνικό και κοινωνικό ζήτημα, Ανθολογία κειμένων (1925-1936) – Diego Abad De Santillan / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Ένας ισχυρός λόγος για τον οποίο οι αναρχικοί απαξιώνουν, κατά κάποιον τρόπο, την πανάκεια που απορρέει από τον μαρξισμό είναι ότι η ελευθερία κι η δικαιοσύνη δεν θα είναι επακόλουθα της πολιτικής κυριάρχησης των εργαζομένων. Το κακό δεν βρίσκεται μόνο στην αστική τάξη, στον καπιταλισμό, στο κράτος. Το κακό βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην εθελοδουλία. Την τυραννία πρέπει να την πολεμήσουμε και στους σκλάβους, ίσως περισσότερο ακόμα απ’ ό, τι στους τυράννους. Ο σκλάβος και ο τύραννος είναι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα. Αν εξαλείψουμε τον τύραννο αφήνοντας ανέπαφη τη σκλαβιά, δεν θα έχουμε κάνει τίποτα για την ελευθερία.
Είναι απαραίτητο να ξεπεράσουμε πια την περίοδο των κολακειών προς την εργατική τάξη. Στην κοινωνική επανάσταση δεν θα οδηγηθούμε πλέκοντας το εγκώμιο των εργαζομένων, αλλά διακηρύσσοντας την αλήθεια, και στην αλήθεια αναφέρεται η εξής πεποίθησή μας: για την τωρινή κατάσταση, είναι το ίδιο υπαίτιος ο σκλάβος κι ο εκμεταλλευμένος όσο ο τύραννος κι ο εκμεταλλευτής.
Οι εργαζόμενοι, με την ιδιότητά τους ως εργαζομένων, δεν έχουν κάποια μοιραία και θεόσταλτη ιστορική αποστολή να εκπληρώσουν. Αποστολή εκπληρώνουν μόνο όσοι διαθέτουν βούληση για δράση, όσοι νιώθουν ν’ αφυπνίζεται στη συνείδησή τους η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
—
Η ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΒΑΚΟΥΝΙΝΟΥ ΠΑΛΗ, Μαρξισμός και αναρχισμός στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου (1861-1926) – Κώστας Γαλανόπουλος / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Κατά κοινή ομολογία, η θεμελιώδης ρήξη του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος κατά τη διάρκεια της προσπάθειας συγκρότησης, οργάνωσης και επέκτασής του υπήρξε εκείνη ανάμεσα στις προσεγγίσεις του Καρόλου Μαρξ και του Μιχαήλ Μπακούνιν.
Η ρήξη αυτή, που διέτρεξε εγκάρσια την Α’ Διεθνή, μεταφέρθηκε σε όλα τα επιμέρους τμήματά της και επηρέασε το επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη και παγκόσμια.
Με τρόπο άμεσο και με ρυθμό ταχύτατο, οι κατά τόπους ενώσεις των οργανωμένων μελών του σοσιαλιστικού κινήματος πήραν θέση είτε υπέρ της αυταρχικής είτε υπέρ της αντιαυταρχικής προσέγγισης, όπως αυτές εκφράστηκαν από τις δυο ισχυρότερες επαναστατικές προσωπικότητες στη Διεθνή Ένωση των Εργαζομένων.
Η εγκάρσια αυτή διαίρεση δεν άφησε ανεπηρέαστο ούτε το ελλαδικό σοσιαλιστικό κίνημα της εποχής, με τρόπο όμως που αποτελεί ακόμα και σήμερα ζήτημα αντιπαράθεσης μεταξύ των ιστορικών, των μελετητών αλλά και των υποστηρικτών της ευρύτερης σοσιαλιστικής ιδέας.
Ο συγγραφέας καταθέτει τη δική του γνώμη αναφορικά με την ενδιαφέρουσα αυτή διαμάχη, όπως εκφράστηκε στην εξέλιξη του κινήματος, ύστερα από εκτεταμένη έρευνα τόσο των πρωτογενών σωζόμενων και προσβάσιμων πηγών όσο και της δευτερογενούς βιβλιογραφίας.
—
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ, συζήτηση με την ομάδα Mauss – Κορνήλιος Καστοριάδης /
Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Τον Δεκέμβρη του 1994, ο Κορνήλιος Καστοριάδης συναντά και συζητά με συντάκτες της επιθεώρησης MAUSS, του Αντιωφελιμιστικού Κινήματος στις Κοινωνικές Επιστήμες, όπως ο Alain Caille, ο Jaques Dewitte, ο Serge Latouche, και η Chantal Mouffe.
Η συζήτηση επικεντρώνεται στην άμεση και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στην ευθραυστότητά τους, στον πολιτιστικό σχετικισμό, στη Δύση και τις αξίες της, και άλλα ζητήματα που συνεχίζουν να διατηρούν την επικαιρότητά τους σήμερα, στην εποχή του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». (Από την έκδοση)
«Πάντα πίστευα πως θα έπρεπε να υπάρχει όχι μία δυνατή σύνθεση -δεν μου αρέσει η λέξη, πολύ ριζοσπαστική-σοσιαλιστική- αλλά μία κοινή υπέρβαση που θα συνδύαζε τη δημοκρατική κουλτούρα της Δύσης με στάδια που πρέπει ή που θα έπρεπε να έρθουν, δηλαδή μια γνήσια ατομική και συλλογική αυτονομία στην κοινωνία, με διατήρηση, επανάκτηση κι ανάπτυξη με διαφο
ρετικό τρόπο των αξιών της κοινωνικότητας και της κοινότητας που διασώζονται -στο μέτρο που διασώθηκαν- στις χώρες του τρίτου κόσμου. Διότι υπάρχουν ακόμη φυλετικές φερειπείν αξίες στην Αφρική. Δυστυχώς, εκδηλώνονται όλο και περισσότερο στις αμοιβαίες σφαγές αλλά εξακολουθ
ούν επίσης να εκδηλώνονται με μορφές αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων, μορφές που, στην ουσία, έχουν χαθεί παντελώς στη Δύση και έχουν με άθλιο τρόπο αντικατασταθεί από την Κοινωνική Ασφάλιση… Άρα δεν λέω ότι πρέπει να αλλάξουμε τους Αφρικανούς, τους Ασιάτες κλπ. σε Ευρωπαίους.
Λέω ότι πρέπει να υπάρξει κάτι που να πηγαίνει παραπέρα κι ότι υπάρχουν ακόμη στον τρίτο κόσμο, ή τουλάχιστον σε κάποια μέρη του, συμπεριφορές, ανθρωπολογικοί τύποι, κοινωνικές αξίες, φαντασιακές σημασίες όπως τις ονομάζω, που θα μπορούσαν να συμπαρασυρθούν κι αυτές στην εν λόγω κίνηση, να τη μεταμορφώσουν, να την εμπλουτίσουν, να τη γονιμοποιήσουν». (Κ. Καστοριάδης)
—
ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ VS ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΣ, μια διαμάχη – Alain C., Brian-Oliver Sheppard, John Zerzan, Lawren Zarach / Εκδ.Στάσει Εκπίπτοντες
Ο John Zerzan και η πρωτόγνωρη σύγχυση του Alain C.
O Αναρχισμός Εναντίον του Πρωτογονισμού του Brian Oliver Sheppard
1. Η δαιμονολογία του πρωτογονισμού:
Ηλεκτρισμός, γλώσσα και άλλα σύγχρονα δεινά.
2. Ένας επαίσχυντος άγριος.
3. Ποιο είναι το πρωτογονιστικό ιδεώδες.
4. Η πραγματικότητα του τρόπου ζωής των πρωτόγονων.
5. Επιθέσεις του πρωτογονισμού στον αναρχισμό.
6. Η αιματηρή όψη του πρωτογονισμού.
7. Παράρτημα: αποκρυπτογραφώντας την πρωτόγονη ασυναρτησία.
Ένας διάλογος πάνω στον πρωτογονισμό.
—
ΣΤΗ ΜΑΓΓΕΛΑΝΙΑ – Ιούλιος Βερν / Εκδ. Στάσει Εκπιπτοντες
“Την στιγμή εκείνη που ετοιμαζόταν να διαδεχτεί το σούρουπο, ώρα ανέκαθεν διαποτισμένη από κάποια θλίψη, ο Καού-τζερ, όρθιος πάνω στην άκρη του βράχου και ακίνητος σαν άγαλμα, έμοιαζε να μην έχει νιώσει τίποτα απ’ αυτή την αίσθηση. Τα μάτια του δεν έπαυαν να διατρέχουν αυτή την απεραντοσύνη ξηράς και θάλασσας. Τα βλέφαρά του μόλις που ανοιγόκλειναν και, συνηθισμένος ίσως στο θέαμα α
υτών των γαλήνιων ερημιών, μάλλον κοίταζε μέσα παρά έξω του. Έμοιαζε, πράγματι, να βρίσκεται στο βασίλειό του, το οποίο καμιά δύναμη δεν θα ‘χε το δικαίωμα να του αποσπάσει…
Παρέμεινε έτσι κάμποσα λεπτά, με την ξέπνοη αύρα να τον χαϊδεύει και χωρίς να κουνιέται ο παραμικρός μυς από το πρόσωπό του, χωρίς η παραμικρή χειρονομία να σπάει την σκεπτική ακινησία του. Και τότε, φέρνοντάς τα στο στήθος του, ξεσταύρωσε τα χέρια του, έστρεψε τα μάτια του, στην αρχή, προς το έδαφος, στη συνέχεια, προς τον ουρανό κι από τα χείλη του ξέφυγαν οι παρακάτω λέξεις, στις οποίες συνοψιζόταν αναμφίβολα η μυστηριώδης ζωή του: “Όχι… ούτε Θεός ούτε αφέντης!”.
Το Στη Μαγγελανία, που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά, είναι ένα
ιδιαίτερο βιβλίο που έγραψε ο Ιούλιος Βερν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αναμφίβολα το πιο πολιτικό βιβλίο του Βερν, όπου ο συγγραφέας δείχνει να θέλει να αναμετρηθεί με τα πολιτικά του φαντάσματα. Σε αυτό, η περιπέτεια και η δράση περνούν στο φόντο της συγγραφής, και κυριαρχούν η ιστορία και η πολιτική. Ο Βερν μας παρουσιάζει έναν ήρωα πρώην επαναστάτη (αναρχικό), ο οποίος καλείται να δώσει μάχη με μια πραγματικότητα που τον προκαλεί συνεχώς να προδώσει τις αρχές του – αντιμέτωπος με την επιβίωση, με ανθρώπους από ένα παρελθόν που είχε αφήσει πίσω του να τον περιτριγυρίζουν ξανά, με κράτη να απειλούν την ανεξαρτησία και την ελευθερία του τόπου όπου επέλεξε να μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του.
—
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΑΦΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΚΙΑΔΕΣ ΕΣΤΡΑΔΑ, ύβρις και εξιλέωση – Mojado / Eκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Ο Πιτ Πέρκινς δεν θέλει, να ενοχοποιήσει ούτε να τιμωρήσει, δεν ενδιαφέρεται να σωφρονίσει ούτε να αναμορφώσει. Αυτό είναι δουλειά του Νόμου και της Τάξης, του κράτους και των φυλακών του. Ο Πιτ Θέλει να αποκαταστήσει τη διασαλευμένη από την ύβρη “θεϊκή τάξη”, που δεν είναι άλλη από την επιθυμία του νεκρού φίλου του να θαφτεί στο χωριό του στο Μεξικό. Η βία που ασκεί σε βάρος του υβριστή συνοριοφύλακα δεν αποτελεί μέσο για κάποιον προσχεδιασμένο σκοπό, αλλά πηγαία, άμεση, εξιλεωτική και λυτρωτική εκδήλωση της οργής και του θυμού του για τη δολοφονία και τη συγκάλυψή της και κυρίως για την ατίμωση του νεκρού φίλου και τη σύληση του θανάτου του.
—
Η ΑΓΡΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ, εξέγερση στην κόψη του χρόνου – Mojado / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Οι ληστές παίρνουν θέση: αντιτάσσονται στην παρακμή και την ασημαντότητα που εξελίσσονται σε βάρος τους και προτάσσουν μια στάση-ήθος που έγκειται στην επανεπινόηση του εαυτού και του κόσμου, κι έτσι μόνο νιώθουν ξανά ζωντανοί και πλήρεις. Υπερβαίνουν διαλεκτικά το έτσι-είναι (ο έως τότε εαυτός τους και κόσμος τους) με το γίγνεσθαι του μη-είναι-ακόμα (ο εαυτός και ο κόσμος ως δυνατότητα), κι έτσι βιώνουν μέχρι την τελευταία ικμάδα τους το ανολοκλήρωτο παρελθόν και το παρεμποδιζόμενο μέλλον στο παρόν.
Ο εξεγερμένος θάνατός τους γίνεται η συνέχιση της ζωής με άλλα μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία τελειώνει με την ονειρική έξοδο της άγριας συμμορίας από το μεξικανικό χωριό και παράλληλα με την πραγματική έξοδο της νέας “συμμορίας” (μεξικανοί επαναστάτες μαζί με τον Σάικς και τον “ελεύθερο” πλέον Θόρντον) από την Άκουα Βέρδε, αφού η άγρια συμμορία “γεννιέται μέσα στη φθορά της” όπως θα έλεγε ο Hegel.
—
Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, μια διάλεξη και δύο συνεντεύξεις στη Λατινική Αμερική – Κορνήλιος Καστοριάδης / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
«Στη σημερινή εποχή κηρύσσεται πανηγυρικά ο θρίαμβος του καπιταλισμού, όμως πιστεύω ότι όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τα συμβάντα, τότε θα παρατηρήσουμε ότι τα βαθύτερα ζητήματα εξακολουθούν να είναι άλυτα, ότι η φιλελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία βυθίζεται, και μαζί μ’ αυτήν ολόκληρη η ανθρωπότητα, που διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί μια μη αναστρέψιμη καταστροφή. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη διέξοδος από το να αφυπνιστούν οι άντρες και οι γυναίκες της Γης και να αποφασίσουν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Να οικειοποιηθούν δηλαδή ένα πρόταγμα κοινωνικής και ατομικής αυτονομίας. Δεν υπάρχει καμμία εγγύηση ότι αυτό θα συμβεί, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να εργαστούμε για να αφυπνιστούν».
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ταξίδεψε στην Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα στο Μεξικό και στην Αργεντινή για να παρουσιάσει το έργο του που είναι ιδιαίτερα γνωστό τόσο στα οριζόντια κινήματα όσο και στους ψυχαναλυτικούς κύκλους, δίνοντας διαλέξεις και συνεντεύξεις.
Η διάλεξη και οι δύο συνεντεύξεις που περιέχονται στο ανά χείρας βιβλίο και μέχρι τώρα κυκλοφορούσαν μόνο στα ισπανικά, παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Αποτελούν μια περιεκτική παρουσίαση της σκέψης του στοχαστή της κοινωνικής και ατομικής Αυτονομίας ο οποίος, μέχρι το τέλος της ζωής του και παρά την επέλαση του γενικευμένου κομφορμισμού και της συνεπαγόμενης απάθειας του πληθυσμού, επέμενε να τονίζει ότι ο μετασχηματισμός της κοινωνίας προς την κατεύθυνση της πραγματικής ελευθερίας και της ισότητας είναι δυνατός.
—
ΘΑΝΑΤΟΣ, Αντιμέτωποι με την θνητότητα μας – Todd May / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Θα ήθελα να ισχυριστώ εξαρχής κάτι τολμηρό: το γεγονός πως πεθαίνουμε είναι το σημαντικότερο γεγονός για εμάς. Κατά κύριο λόγο, αγνοούμε τον θάνατο. Σχεδιάζουμε το μέλλον σαν να μην πρόκειται να συμβεί. Δεν πορευόμαστε σαν τα υπόλοιπα ζώα που η επίγνωση του θανάτου τους αναδύεται μόνο όταν αντιμετωπίζουν μια απειλή. Με μια έννοια, γνωρίζουμε πως θα πεθάνουμε. Γνωρίζουμε ότι ο θάνατός μας θα είναι το τέλος μας, ότι ο θάνατος δεν είναι ένα επίτευγμα ή ένας σκοπός, και ότι με κάποιο τρόπο είναι ταυτόχρονα αναπόφευκτος και αβέβαιος. Παρ’ όλα αυτά, τρέχουμε μακριά από αυτή τη γνώση σαν να μην έχει καμιά σχέση με μας. Ο θάνατος, όταν έρχεται, πάν
τοτε μας σοκάρει, αποτελεί ένα χτύπημα που μας έρχεται απέξω, παρά αποτελεί μια κεντρική ανθρώπινη δυνατότητα. Αντιδρούμε στον θάνατο -των άλλων- περισσότερο ως κάτι που τους συνέβη παρά ως κάτι που σχετίζεται με το ποιοι είναι. Αν το βλέπαμε ως κάτι που σχετίζεται με το ποιοι είμαστε, θα έπρεπε επίσης να δούμε τον εαυτό μας με όρους θνητότητας. Για τους περισσότερους από εμάς, τον περισσότερο καιρό τουλάχιστον, αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να αντέξουμε.
—
ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΟΤΡΙΩΝ, η ανάδυση των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων – David Graeber / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, γίναμε μάρτυρες των σαρωτικών αλλαγών στη διάρθρωση της κυριαρχίας των υπερεθνικών και τοπικών ελίτ, όπως και της ανάδυσης νέων κοινωνικών κινημάτων. Είδαμε να τίθενται σε αμφισβήτηση και να καταρρέουν, από τα κάτω, καθεστώτα που έδειχναν ακλόνητα στη βόρεια Αφρική, ενώ και στον δυτικό κόσμο τα κινήματα των πλατειών έθεσαν σε κίνηση, για πρώτη φορά τόσο μαζικά, την κριτική στη “δημοκρατία” και στην κοινωνική σχέση που λέγεται κράτος.
Ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε στα “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”, αναζητώντας τις εκκινήσεις αυτών των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Με βλέμμα πιο διεισδυτικό, εντρυφεί στα περάσματα που διανοίγουν τα νεότατα κοινωνικά κινήματα στα οποία είναι ενεργός, στους προβληματισμούς και στις αντιλήψεις τους, και περισσότερο από το να καταφεύγει σε έτοιμες λύσεις και συνθηματικές ευκολίες, αναζητά τη διασύνδεση εκείνη μεταξύ θεωρίας και πράξης που θα διευκολύνει την ανάδυση ενός ουσιαστικού κινηματικού μετώπου που θα αφήσει οριστικά στο βάθος της ιστορίας τις πρωτοπορίστικες εκείνες αντιλήψεις που συνωστίζονται ανάμεσα στον οικονομισμό, στον ηγεμονισμό και στον αυταρχισμό.
—
ΙΡΑΚΙΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ,ενάντια στην κατοχή, στον ισλαμισμό, στον καπιταλισμό / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Στο Ιράκ, μια χώρα σπαρασσόμενη από τη στρατιωτική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, άνδρες και γυναίκες, Άραβες και Κούρδοι, άθεοι και πιστοί, σουνίτες και σιίτες, άνεργοι και εργάτες, συνδικαλιστές και φεμινίστριες αγωνίζονται για να ξεφύγουν από το χάος. Παρά τις απειλές από τους ισλαμιστές, την καταδίωξη από τους εθνικιστές και τις φυλακίσεις από τα στρατεύματα κατοχής που υφίστανται, προσπαθούν να δώσουν μια απάντηση στις ερωτήσεις.
—
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΝΟ – Jean Grave / Εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
Ήταν ένα βράδυ όπως όλα τα υπόλοιπα στη ζωή του Νονό, ενός εννιάχρονου αγοριού μιας φτωχής οικογένειας που μοχθούσε για να τα βγάλει πέρα, όπως εξάλλου όλες οι φτωχές οικογένειες. Ο Νονό έπεσε να κοιμηθεί και το επόμενο πρωί ξύπνησε σε ένα μέρος όπου δεν είχε ξαναβρεθεί.
Περιπλανώμενος, εξερευνώντας το μέρος στο οποίο βρέθηκε, μάλλον με μαγικό τρόπο, μαθαίνει πως είναι στη χώρα της Αυτονομίας, όπου οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τα έντομα, τα πουλιά και όλα τα υπόλοιπα ζώα, όπου μικροί και μεγάλοι μοιράζονται τα πάντα, δουλεύουν από κοινού, αποφασίζουν μαζί για τα ζητήματα της κοινότητάς τους συνδυάζοντας το παιχνίδι και την εργασία.
Η πρωτόγνωρη αυτή κοινότητα εντυπωσιάζει τον Νονό, ενώ η αρμονική σχέση που έχει αποκτήσει με την περιβάλλουσα φύση τον κάνει να νιώθει πως θα ήθελε να ζει έτσι για πάντα.
Όντας μικρός και ατίθασος όμως, προερχόμενος από έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, και παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις από τους νέους του φίλους, ο Νονό θα μπλεχτεί στα δίχτυα της Αργυροκρατίας, του αντίπαλου βασιλείου όπου βασιλεύει ο μοχθηρός Χρήμας.
Θα καταφέρει να γλιτώσει ο Νονό από τον Χρήμα και τους υποτελείς του και να ξαναδεί τους φίλους του στην Αυτονομία;
Θα ξανασυναντήσει την οικογένειά του σε αυτό το παράξενο ταξίδι, ή θα μείνει για πάντα εγκλωβισμένος σε μια χώρα τόσο σκληρή όσο κι εκείνη από την οποία προέρχεται;
—
ALBERT CAMUS, το έργο και η δράση του στο ελευθεριακό κίνημα – Teodosio Vertone / Eκδ. Στάσει Εκπίπτοντες
«Η κοινωνία του χρήματος και της εκμετάλλευσης δεν είχε αναλάβει ποτέ, από όσο ξέρω, να εγκαθιδρύσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Δεν υπήρξε ποτέ η υποψία ότι τα αστυνομικά Κράτη ανοίγουν σχολεία διδασκαλίας δικαιωμάτων μέσα στα υπόγεια όπου ανακρίνουν τους τροφίμους τους. Επομένως όταν καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται, κάνουν απλώς τη δουλειά τους».
Απόσπασμα από ομιλία του Καμύ σε εργάτες στο Εργατικό Κέντρο του Σεντ-Ετιέν στις 10 Μαΐου 1953.
Ο Αλμπέρ Καμύ δεν επιδέχεται ούτε εισαγωγή ούτε συστάσεις. Γενιές και γενιές σκεπτόμενων ανθρώπων έχουν μεγαλώσει διαβάζοντας το έργο του, και σίγουρα το βραβείο Νόμπελ συνέβαλε στην περαιτέρω δημοσιοποίησή του.
Αυτή η δημοσιοποίηση όμως, ιδιαίτερα μετά τον θάνατό του, συνδυάστηκε με μια ταυτόχρονη προσπάθεια αποσιώπησης της ευρύτερης και τόσο ουσιαστικής, για τον ίδιο, δράσης του στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα της εποχής του. Δράση που δεν περιοριζόταν σε δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά ή γενικότερα σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, αλλά επεκτεινόταν σε ανοιχτές ομιλίες σε εργάτες και ριζοσπαστικές συλλογικότητες, δημοσιεύσεις σε ριζοσπαστικά έντυπα -κυρίως αναρχικά-, συμμετοχή σε ομάδες αλληλεγγύης στους πρόσφυγες των πολέμων και των ολοκληρωτισμών, γεγονότα που δεν είναι γνωστά, παρά το πλήθος των βιογραφιών του που έχουν εκδοθεί.
Ο Theodosio Vertone στο βιβλίο αυτό εισάγει τους αναγνώστες σε αυτή την παραγνωρισμένη (και κύρια) ελευθεριακή πλευρά του Αλμπέρ Καμύ, όπου ο εξεγερμένος δημιουργός συναντά, συνδιαλέγεται, συμφωνεί ή διαφωνεί, με τα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που ένιωσαν εγγύτερα στη σκέψη του, ακριβώς επειδή αναγνώρισαν τον ελευθεριακό της χαρακτήρα.
ΘΑ ΠΑΓΩ Σ’ ΑΛΛΗ ΓΗ – Τέα Γιάννου / Εκδ. Ταυτοέκδοση
Το Αντικλείδι #2 στα ράφια της βιβλιοθήκης του καφενείου! (διατίθεται με ελεύθερη συνεισφορά)
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ – Victor Serge, Εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες
