Αλληλεγγύη στους εργάτες του δεύτερου ανακτημένου εργοστασίου

«ένας ψίθυρος διατρέχει τον πλανήτη. Ένας ψίθυρος πως ένας άλλος τρόπος εργασίας είναι εφικτός: εργασία χωρίς αφεντικά. Τόσο δύσκολα τόσο απλά».

Στους καιρούς που ζούμε η αντίστασή μας δεν μπορεί να περιορίζεται σε ένα ΟΧΙ και στην καταγγελία των όσων βάρβαρων πολιτικών καταστρέφουν τις ζωές μας. Δίπλα σε αυτό το ηχηρό ΟΧΙ πρέπει και μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν όχι απλώς να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον αλλά σε μια ζωή με αξιοπρέπεια στο παρόν.

Στη δημιουργία αυτών των συνθηκών, συνθηκών μιας ζωής που δεν παραδίδεται στη μιζέρια και την κατάθλιψη της ανεργίας και της παραίτησης, έχουν προχωρήσει εδώ και τρεις μήνες οι Ρομπέν του Ξύλου. Εργάτες σε ένα ακμάζον έως το 2009 εργοστάσιο ξυλείας στην Ημαθία, είδαν τις ζωές του να καταστρέφονται στα χρόνια της κρίσης. Απλήρωτοι εδώ και 5 χρόνια ξεκίνησαν έναν αγώνα διεκδιδώντας το αυτονόητο: δουλειά για να ζήσουν. Ούτε τα αφεντικά, ούτε το σύστημα, ούτε καμιά κυβέρνηση μπόρεσαν ή θέλησαν να τους προσφέρουν το αυτονόητο.

Από το Γενάρη του 2016 λοιπόν προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας και κατάληψη του εργοστασίου με στόχο την αυτοδιεύθυνση και την αυτοδιαχείριση της παραγωγής. Εμπνευσμένοι από εκατοντάδες παραδείγματα αυτοδιαχείρισης στην Αργεντινή, από δεκάδες παραδείγματα στην Ευρώπη αλλά και από τη ΒΙΟΜΕ στην Ελλάδα, τολμάνε, διεκδικώντας στην πράξη τη δυνατότητα να ζήσουν, να ανοίξουν ένα δρόμο: το δρόμο της αυτοδιαχείρισης.

Σε αυτό το δρόμο βρίσκουν απέναντί τους τούς κατασταλτικούς μηχανισμούς της εξουσίας. Στις 21 Μάρτη μία πρωτοφανής, για τα δεδομένα του νομού Ημαθίας, αστυνομική επιχείρηση με παρουσία ΜΑΤ, εισαγγελέα και δικαστικού επιμελητή, προστατεύοντας τα συμφέροντα ενός ιδιώτη-προμηθευτή επέτρεψε την αρπαγή των πρώτων υλών από το εργοστάσιο. Πρώτες ύλες οι οποίες δικαιωματικά ανήκαν στους εργαζόμενους αφού η πρώην εταιρία (στην οποία συμμετείχε και ως επενδυτής ο συγκεκριμένος ιδιώτης) τους οφείλει δεδουλευμένα 700.000 ευρώ.

Οι δικαστικές αποφάσεις που προασπίζονται τα συμφέροντα ενός ιδιώτη έναντι των συμφερόντων των εργαζομένων, αποτελούν ένα ακόμα δείγμα της διολίσθησης του συστήματος στην εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Απαιτούμε από την κυβέρνηση, που διακηρύσσει σε όλους τους τόνους τη βούλησή της για στήριξη των εργαζομένων και της «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», να το αποδείξει στην πράξη και όχι να παραμείνει στα λόγια.

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, ως συλλογικότητες που αγωνιζόμαστε στην πράξη για την αυτοδιαχείριση, ως κολεκτίβες εργασίας, δηλώνουμε ότι σε αυτόν το δρόμο οι Ρομπέν του Ξύλου, δεν είναι μόνοι τους. Όταν χτυπάνε έναν από μας, μάς χτυπάνε όλους. Στηρίζουμε με όλη τη δύναμη της αλληλεγγύης μας τον αγώνα των Ρομπέν του Ξύλου. Η αυτοδιαχείριση για μας δεν είναι κούφια λόγια και υποσχέσεις από τα πάνω, αλλά ένας δρόμος αγώνα των από κάτω για μια ζωή με αξιοπρέπεια εδώ και τώρα και ένα όραμα για μια κοινωνία χειραφετημένη. Μια κοινωνία και έναν κόσμο με ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

ΣΥΝ.ΑΛΛΟΙΣ, Γιουκάλι, Εκδόσεις των Συναδέλφων, Το Παγκάκι, Lacandona, Περιβολάκι, Συνεταιρισμός ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ (Χαλικούτι)

το παρακάτω κείμενο της συνέλευσης εργαζομένων του συνεταιρισμού το “κιβώτιο” μοιράστηκε την τελευταία μέρα λειτουργίας (31/1/2015)  του αυτοδιαχειριζόμενου μπακάλικου κατά τη διάρκεια του γλεντιού…κλεισίματος. Και όμως αν υποδεχόμασταν κάθε φορά το τέλος σαν μια καινούρια αρχή τότε και  η θλίψη θα γίνονταν γιορτή.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Ευχαριστούμε πολύ!